Before You Jump to Conclusions: Ayoko mag tunog Emo dito, OK? It’s a reminder lang para sa akin ito.. A reminder na hindi makipag deal masyado sa emosyon ko. Malapit na tayo sa 30s (Wag mo na tanungin kung ilang taon na ako ngayon) People start being too emotional… Pagtapak ng 30s. At mas lalong lalala sya.. pag sapit ng 40s Kaya nga daw may sinasabing, “Life begins at 40” Unti-unti mo na daw kasi mara-ramdaman yung bigat ng mundo Mare-realize na hindi habang buhay, malakas yung katawan mo, etc. That’s according sa mga nababasa ko at pinapatunayan yan ng mga taong nasa paligid ko. Yes, as of now I surrounded people who are at that stage. Hindi lang physical health ang problem na nai-share nila Also, their mental health. They are talking about anxiety and depression.. How life being so hard for them, The career, Financial Status, And yung pinaka masakit na kwento na narining ko? About their families. Yung pamilyang nabuo nila....
2012 noong nagsimula akong maging curious in software development. After I graduated from high school mas lumawak pa yung curiosity ko And I decided na yun na ang kunin kong course pag dating ng college. Di ko akalain na magiging ganun ako ka-passionate dito. Dumating pa sa point na parang ayoko ng matuto ng iba, Parang naka-settle na yung utak ko sa ganung knowledge. Kasi takot mawala sa focus or may makalimutan na related sa programming. Ganun. In an early stage of being an I.T. student. Nakapag-create agad ako ng dalawang web application na almost 95% yung production, As in almost done sya pare! (Mga panahon kasi na ‘yun, kapag 2 nd year student ka pa lang, impressive na ‘yun) Grabe lang yung sipag noon Parang naibuhos ko dun lahat ng energy at ideas ko Pagtungtong ko ng 4 th year as a student Unti-unting nabubuo yung doubts Started asking myself... “Kaya ko pa bang ituloy ‘to?” “Ito ba gusto kong gawin araw-araw?” “Ito ba yung gusto kong career ...