Before You Jump to Conclusions: Ayoko mag tunog Emo dito, OK?
It’s a reminder lang para sa akin ito..
A
reminder na hindi makipag deal masyado sa emosyon ko.
Malapit na tayo sa 30s (Wag mo na tanungin kung ilang taon na ako ngayon)
People
start being too emotional…
Pagtapak
ng 30s.
At mas
lalong lalala sya.. pag sapit ng 40s
Kaya nga
daw may sinasabing, “Life begins at 40”
Unti-unti
mo na daw kasi mara-ramdaman yung bigat ng mundo
Mare-realize
na hindi habang buhay, malakas yung katawan mo, etc.
That’s according
sa mga nababasa ko at pinapatunayan yan ng mga taong nasa paligid ko.
Yes, as
of now I surrounded people who are at that stage.
Hindi
lang physical health ang problem na nai-share nila
Also, their
mental health.
They are
talking about anxiety and depression..
How life
being so hard for them,
The career,
Financial Status,
And yung
pinaka masakit na kwento na narining ko?
About their
families.
Yung
pamilyang nabuo nila.
Napapangiti
nalang ako kapag nakakatanggap ako ng advices galing sa kanila, na…
“Kaya ikaw, piliin mo yung asawa na makakasama mo sa pagbuo ng pangarap”
“Do not expect anything from others, because expectations always hurt.”
People
really don’t care about you.
They
care about themselves.
Alam ko
medyo harsh sya.
But we
must accept the reality of life.
Yes kahit sabihin pa natin na...
You have
friends na sincere,
Like yung
kaya kang pakinggan at samahan sa lahat ng trip mo sa buhay,
Mag-iyakan,
Magwal-wal
hanggang umaga,
Magtawanan
ng malakas, etc.
At the
end of the day,
Uuwi yan
sa bahay, ng mag-isa (kahit may asawa at anak pa yan)
Magsha-shower
yan, nang mag-isa
Matutulog
yan, nang mag-isa
Gigising
yan nang mag-isa
Papasok
sa trabaho yan, nang mag-isa
And iso-solve
nya yung sarili nyang problema sa buhay,
Nang
mag-isa.
“Push yourself, because no one else
is going to do it for you.”
Comments
Post a Comment